Na de dood van Luc De Vos, staat een mens eens stil bij het leven.
Ik vind het vooral een rare gedachte "hij is er niet meer". Niks, geen toekomst meer, het verhaal is geëindigd, geen vervolg. Alleen nog maar een leven in herinnering.
Alsof je slaapt maar dan levenslang. Niets tastbaars meer. Raar toch ?
Je zou willen dat je bij je eigen begrafenis bij bent, dat je met de mensen spreekt, het verdriet ziet, de muziek in de kerk hoort, de nabesprekingen…maar dat gaat niet want je bent er niet meer.
Soms bevangt het mij die gedachte maar meestal zet ik mijn plaat onmiddellijk op iets anders dan probeer ik aan de kindjes te denken en aan al het leuks dat we samen nog gaan doen. Reizen, etentjes, cinema, creatieve plannen,… dat helpt wel.
Hopelijk mag een mens stokoud worden in goede gezondheid en dat hij zijn kinderen mag groot zien worden en op hun beurt een lang gezond én gelukkig leven moge leiden.
Lucske is veel te vroeg heen gegaan. jammer, zo'n popicoon. Ik pruimde wel zijn muziek, vooral de gekende. Ook ik heb een traan gelaten vooral omdat "zijn leven te vroeg is geëindigd" en om "ons jeugdsentiment". Het verhaal fabiola ligt anders. Dat kan je relativeren en plaatsen, dat van Luc niet.
Wel te rusten Luc !
Zetelkat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten